031213

Gün 3. Dünyada istediğiniz bir yere gidebilecek olsanız nereyi seçerdiniz, düşünün. Oradaki deneyiminizi yazın.

Beşiktaş'taki Kahvaltıcılar Sokağı ile geç tanıştım. Senelerce, Nişantaşı'ndaki fakülteden çıkıp yayan bir şekilde Beşiktaş'a indim durdum ama paraleldeki bu sokaktan haberdar değildim. Pando'nun kaymaklarından haberdardık elbette ve 7-8 Hasanpaşa'nın hemen hemen ürün skalasındaki herşeyi de yemiştik ama ihtiyaç üzere açılan bu sokaktan ve bu sokakla beraber ünlenmiş "pişi"den pek haberim yoktu.

Pişi, hamur kızartması aslında. İç anadolu ve Ege'nin çok aşina olduğu bir lezzet. Benim memleketimde de (Kütahya) pişi yemekten yatak döşek olan insanlardan bahsedilir. (10 sene boyunca her sabah hamur kızartması yemek sağlıklı birşey olmasa gerek).

1989-1991 seneleri arasında, Acıbadem'de E-5 manzaralı bir evde oturuyorduk. Babam o dönemler doçentliğe hazırlanıyor ve bir tez üzerine çalışıyordu. Tabi ki bilgisayar gibi teknolojiler mevcut değildi ve kes yapıştır usülü ile koca koca kitaplar yazılıyordu. Bir yerde okuduğunu unutmamak için ses kayıt cihazına kaydederdi (Bu bile kocaman bir lükstü!). Biz de ablamla, E-5 manzaralı pencerelerden birini açar, turuncu "rec" tuşuna basıp, arka fonda yol gürültüsüyle habercilik oynardık. "Evet sayın seyirciler, şu anda E-5'ten canlı yayındayız. Çok kötü bir zincirleme kazanın haberini veriyoruz..." Çoğu zaman zincirleme kaza haberlerimiz kurgusal bile olmazdı. O dönemde instagram ve youtube olsaydı herhalde haftada 1-2 paylaşım yapardık.

Neyse,

Okuldan eve dönerken, hemen sokağın köşesindeki "unlu mamüller" yazan fırından hamur alıp gelirdim eve. Annem de hamurları ya boş olarak ya da içlerine peynir koyarak kızartırdı. Sonra tabaklarımıza da biraz ketçap döküp bol E-5 gürültülü balkona çıkar, piknik yapardık.

Acayip özlüyorum o günleri. O masumiyet, o dünyanın ekseninin "annen" olması hissi, bir pişinin verdiği mutluluk!

Dünyada istediğim bir yere gidebilecek olsam, o ana gitmek isterdim.

Annemin giydiği yeşil etek bile aklımda!