140305

gecenlerde haberlerde izledim;
ediz hun, dizi cekimi sirasinda rol icabi, otobanda arabayi calisir birakip, arkada durmakta olan otobüse dogru kosacaktir. tabii, ediz hun'un arabadan cikip otobüse dogru kosmasi sirasinda backgroundda baska bir dizi oynamaktadir; bir polisiye. adamin biri, calisir durumdaki arabaya atladigi gibi toz olup gider.

bu sabah 08:30 dersinde tedavi hocasi cafer bey'i dinliyordum. adam, gecen ders "haftaya birkac vakanin sunumunu gösterecegim" demisti. az sonra omzuna laptop cantasini asmis vaziyette asistan girdi. bilgisayari kurdu bir güzel. kablolari takti. bu sirada gözüm projeksiyon aletini aramaktaydi. komik. cünkü aletin kaderi de ediz hun'un arabasindan farksizdi. cuma günü, en son dersten sonra (ki bu ders yine bizimdi), anfinin kapisi kapatilana kadar, birileri aleti söküp cikarmis ve götürmüstü. bunun üzerine düsünmeye basladim, bir projektörle neler yapilabilir diye. 2 ders sonra da zaten polis incelemesi icin anfiyi bosalttilar.

eve dönüs yolunda sardalyalari düsünüyordum. (frank o'hara - neden ressam degilim?)
bir kutu da sardalya alarak döndüm eve. bu konserve kutularin bir problemi, kutu ne kadar kalin ve direncliyse, kulbunun da o denli ciliz bir baglantiyla baglanmis turden olmasi. evet, tam 10 dakika o sardalyalari acmaya ugrastiktan sonra, sonunda kazdigim bir delikten catal yardimiyla tabagima koyarken, aslinda artik canimin sardalya cekmedigini farkettim.

sanirim, genel-gecer bir kuralin pratige yansimis haliydi bu.
sahip olana kadar istiyorum.

*herseyi*