010305

mart kapidan baktirir.

bugun eve donus yolunda, montumun yakalarini sherlock holmes modeli yapmis, ellerim ceplerimde donar vaziyette ilerlerken, benimle ayni yone dogru yuruyen bir adam farkettim. depar atayim dedim, o da hizlandi. blöf yaptim, yavasladim, ama hayir. benimle senkron olarak ilerliyordu ve sadece 2 adim önümdeydi.

bu yolu kimse fatimadan hizli alamazdi. bu 1 km'yi ondan iyi bilen olamazdi. kisacasi o, geride kalamazdi.

ilk 250 metrede yerini korudu. 500ncu metreye geldiklerinde durumu esitledi. daha sonra adimlarini siklastirdi. 750nci metreye vardiklarinda one gecmisti. 900uncu metreye ulasildiginda aralarindaki mesafe 5 adim kadar olmustu. 1000nci metrede fatima, ani bir hareketle sola cark etti ve donmus elini cebinden cikardi. bir anahtarlikla beraber. anahtari kapinin kilidine taktiginda, adam arkadan geciyordu. fatima kazanmisti.

tabii, bunun herhangi bir seye etkisi olmadi. hava hala soguktu. ev hala duraktan 1 km otedeydi vesaire. bazen boyle gereksiz seylerle ugrasiyoruz. her aksam bozacaksam neden yatagimi topluyorum, bir sure sonra unutacaksam neden yaziyorum, ayrilacaksam neden asik oluyorum gibi. "gereksiz"

su anda bana gerekenler; bir agri kesici ve bir bardak soguk su.