080205

etraf oldukca bos.
insanlar yoklar. sanirim sabahin erken bir saati.
en guzel pancake'ler burada yapilirmis. öyle diyor ablam.
ilerliyoruz. sokaklar birbirine benziyor. kösede bir pastaneye giriyoruz. vitrin cok guzel. waffle'lar kiskansin diyip oturuyoruz bos bir yere.
yanimiz doluyor. onumuz arkamiz heryerimiz sobe.
"bir cilekli, bir kestaneli, bir muzlu pancake"
bunlar uzerine surulenler.
daha mentollu, naneli, cikolatali cesitleri de var.
bir de ıspanaklı börek istiyorum. sabah sabah tuzlu birseyler de lazim.
ablamla konusurken disarida bir kurt beliriyor. elimdeki gazeteyle kovalamaya calisiyorum kurtu. iceri gelmesin istiyorum. pastane, evin odalarindan biri. holden devam edince bir ev var.
ev benim evim. banyoda kardesim var. kurt girmemeli.
ama iceriye daliyor.
sonra tum yer sallanmaya basliyor. ben disari cikiyorum. kurt disari cikiyor. yere yigiliyor. kardesime dönüsüyor. öpüyorum alnindan.
elimden tutup cekistiriyorlar beni. "bu kare icinde dur" diyorlar.
neden?
karenin icindeyken kimse sana yaklasamaz.
kimse? kim...?
yanimda birileri gunesleniyor.
hava cok sicak degil. uzerinde bulundugum kareyi kapsayan platform siddetlice sallaniyor. guneslenen kisi ise karsisina gelen adamla konusuyor. "kareden cikmamasini soyledim. ona dokunamazsin. o da bizden"
kim? ben...?
sonra tekrar hersey normale dönüyor.
deniz kiyisina gidiyoruz. burasi besiktas. ama istanbul ne kadar cirkin boyle. denize ne olmus?
yanima bir adam yaklasiyor.
"kitapta da boyle denmiyor muydu?" diyor.
nasil?
"denizler dürülecek" diyor.
denizin ustunde yuzen binlerce tabut.
nasil yani?
yanima gelen adam pis pis siritiyor.
"farkinda degil misin" diyor.
"burasi cehennem."

*hergun, ayni gunu yasamakla lanetlendigin bir cehennem. evet boyleydi. hergun o pancake'leri görüp tadamamak. hergün kurtlara gazeteyle karsi koymak ama basarili olamamak. hergun kardesini kurtaramadigini bilmek. hergun bir kare icinde sabitlenmek. ve hergun, her yeni gun nerede oldugunu bastan farketmek. yer sallanirken.