050205

can sikintisi kavramini bastan yapilandirdigim gun adina elimdeki su bardagini havada uc kere cevirip bilgisayar ekrani ile tosluyorum. icinde su yok, bu sayede klavye kisa devreden kil payiyla kurtuluyor. suyun hepsini ictim.

bugun sunu dusundum; tv'yi acmis canli yayinlanan bir konserler dizisini izliyordum. seyircilere baktim. hava sifirin altinda 4 derece, hissedilen ise -12 civarinda. bir cogu eve gece nasil döneceklerini düsünüyorlar, nitekim az sonra organizatörlere soruyorlar "otobüs var mi" diye. bir yagmur yagiyor, bir kar. inadina, sahneye her cikan da "hava soguk hadi isitalim ortami" gibi beylik sözler ediyorlar. canim sikiliyor ama izliyorum. dusunuyorum. acaba kaci gercekten egleniyor?

sonra durup kendimi dusundum. ben gittigim kac konserden "cok cok" zevk alarak ciktim diye. acikcasi dusunmeye devam ediyorum. gittigim ilk konser bir festivaldi. ve festivallere asla "tek grup" icin gitmemek gerektigini anladim. 2nci defa bir festivale gittigimde 3 grup icin gitmistim, yine de cok eglenememistim. 3nci festivalde butun gruplari taniyordum, evet bu güzeldi sanirim. sonra dizi dizi tekli konserlere gitmeye basladim. kimileri barlarda sahne aldilar, ah hatta benim icin sarki soyleyen bile oldu (*sen). kimileri ise 100 kisiye söylüyorlardi, arada kendi sesimi bile duyuyordum. bir dolu universite ögrencisi ile pogo yaparak izledigim konserler de oldu, izdiham yuzunden "imdat cikiyorum" dediklerim de. en önden izledigim ve vokalle karsi karsiya kalip guzel pozlar yakaladiklarim da oldu, yanimdaki uzun boylulara "simdi noluyor" diye sordugum da.

ve hayir. hicbirinden alabilecegimi hayal ettigim maksimum zevki alamadim.

112'yi arayin.

eglenmesini bilmiyorum.