040307

Cocuklarla staj yapmanin iyi bir yani, prospektif bir bakis acisi kazanmaniz. Yani klinige soylece bir goz gezdirerek, Turkiyenin 30 yil sonraki halini kestirebiliyorsunuz.

Bir baska iyi yan ise, cocuklarla nasil basedebileceginizi ogrenmeniz. Cocuklar ne yaparsaniz yapin, mutlaka aglayacak bir sebep buluyorlar. Koltuk cok rahatsiz, aletler cok ses cikariyor, islem cok uzun suruyor, igne cok can yakiyor… Onlara gore. Aslinda bir cok yetiskinde de benzer sorunlarla karsilasabiliyorsunuz. Cocuklarin avantaji ise, onlara “ne oldu sekerim? canini cok mu yaktim?” diye sormak yerine “yedi kere sekiz” diye sordugunuz anda, kafalarinin baska yone kaymasiyla herseyi unutmalari.

Bu yontemi istisnasiz tum cocuklarda uyguladim. Ücüncü sinif ve uzeri olan butun cocuklara yedi kere sekizi soruyorum. (Minimum ücüncü maksimum orta ikinci sinif) 10 cocuktan ancak 1 tanesi dogru cevap veriyor, o da en azindan bir 20 saniye ve parmaklarla yapilan uzunca islemler sonrasinda.

Gecenlerde igne yaptigim ve bu sirada aglamaya baslayip durmayan dokuz yasinda bir kiz cocuguna bunu sorunca “sadece beslere kadar biliyorum” dedi. “Tamam sana dokuzlari da ogretecegim cok kolay bir yolla” dedim. On parmagini ac, 9 kere 2 deyince 2nci parmagini kapatacaksin, bir tarafta 1 digerinde 8 kaliyor; yani 18… diye uzun uzun anlattim. Birkac tane de ornek yaptik beraber.

Her “ah uh” yaptiginda durup birseyler sordum; 9 kere 5, 9 kere 7… Hatta 9 kere 9u bile yaptik sayin okurlar.

Tam cürügü temizlemeye yakin, pamugun acittigindan sikayet edip ah’layinca “hadi simdi 6 kere 9u soyle” dedim. Cevap?
“Ama bana 6lari ogretmedin ki…”

Gelecek guvenli ellerde.

Daft Punk ~ Technologic