151005

Cikolatali sütümü iciyorum. Bekliyorum.
Hasta gelecek, tik tik yapacak kapiya. Ben kosup "kim o" diyecegim. Tabi elindeki dosyayı gösterecek bana. Röntgeni dikizleyecegim. Sonra oturtup aynadan yansımasına bakacagim. Ölcü alip negatifini görecegim, alci döküp pozitifini alacagim. Negatifle pozitifin dengelendigi noktadan sentrik iliskiyi saglamak lazim. Cok siki fiki olmamali, sonra girdi mi cikmaz. Protez tabi.

Böyle böyle bir hafta. Biktim ayakta yolculuk etmekten. Biktim, sürekli yasli biri binince tek ayaga kalkan olmaktan ve menisküs sebebiyle agrili geceler yasiyor olmaktan. Varis corabi alacagim azizim, yoksa belediyenin her cukuruna uygun bir cizgi istemiyorum baldirlarimda. Sanki mumkunmus gibi. Her cukuru takip etmek tabi.

Sonra böyle cok ses var. Cok ses. Vijjuzww var mesela, klinikte surekli. Didirdip var bir de, yolda o da. Bzzt eden cep telefonlari. Gicir gicir eden disler. Marmara Salonu'nun her an çökecekmis gibi ses cikaran yerleri, kapinin kapanma sesi, koltugun acilma sesi, defter sayfasi, slayt hareketleri, "şu hanım, bu bey!" var, surekli cagriliyorlar. Kosusturmalar. Bagrislar. Sesler, sesler! Cok sinir bozucu.

Bas agrisi. Delice!